Er zijn mooie schilderijen, behendige sporters, goede muziek en boeiende boeken.
Maar af en toe, eens op de zoveel jaar, kom je iets tegen van een weergaloze kwaliteit.
Iedereen herkent het zodra je het ziet, of je er nu verstand van hebt of niet, of je er nu van houdt of niet.
Het heeft niets te maken met techniek, hoewel de techniek er wel is.
Het heeft niets te maken met kennis, hoewel de kennis er wel is.
Het staat ook los van van ervaring en oefening, hoewel er zéker veel geoefend is.
Hard werken heeft er al helemaal niets mee te maken.
Perfect tennis spelen is vaak saai, een mooi liedje gaat vervelen.
Nee, de kunst waar ik nu over spreek, die is van een heel andere orde, die valt niet te leren, maar ontstaat vanuit het niets.
Die kunst doet de tijd en je verstand even stilstaan en laat je stoppen met waar je dan ook mee bezig bent.
Terwijl je kijkt ben je er deel van en vervult van geluk en ontzag weet je dat je getuige bent van iets uitzonderlijks, dat met niets te vergelijken is.
Prestatie, aanzien en roem spelen daarbij geen rol.
Dit kunstwerk ontstaat vanuit het spelen om het spelen, schrijven om het schrijven, zingen om het zingen, en dáárom is dit de hoogste kunst.
