Ik schrijf wel eens wat,
maar ik ben geen schrijver.
Teken wel eens wat,
maar dat mag geen naam hebben.
Zo nu en dan sport ik wel,
maar ik ben dus geen atleet.
Ik kan overal wel een beetje over meepraten,
maar weet nergens echt het fijne van.
Mijn werk doe ik wel goed,
maar ik ben geen expert.
Ik ben niet brilliant,
ook niet hulpbehoevend.
Ik ben gewoon normaal.
Ik ben gewoon.
Ik ben.
Waarom is dat niet genoeg?
Als de zon opkomt, kan ik daarnaar kijken.
De kat ligt s`avonds graag bij me.
Mijn liefje wil niet zonder mij.
Mijn paardje rent me tegemoet.
Als ik wandel voel ik de wind in mijn gezicht, vogels komen heel dichtbij,
ik hoor ze fluiten en als ze langs de hemel vliegen, voel ik me vrij met hen.
Als een straal door het dichte bos valt en een open plek verlicht,
en alles gonst van het geluid van vogels, bladeren, insecten,
en toch ondergedompeld is in een heilige stilte,
dan weet ik, dit is genoeg, méér dan genoeg.
Dit is alles, dit is heel.
Dan kom ik thuis en opééns
dan schrijf ik,
dan teken ik,
dan ren ik,
dan vertel ik verhalen en werk ik hard,
dan is alles wat ik doe bezield van een heilig vuur.
Dan zeg ik;
Ik ben, en dat is meer dan genoeg.
