Een fascinerende documentaire op National Geographic over de 2e wereldoorlog. Alleen nu zijn de zwart wit beelden waar we aan gewend zijn, plots ingekleurd. Nooit leek de 2e wereldoorlog me zo dichtbij. Geen oude beelden uit de jaren 40, lang vervlogen tijden. Dat waren andere tijden, ouderwets, stijf, duister, armoedig. Maar niets van dat.
De jongen die je ziet lopen, in leger uniform, met brutaal, vrolijk gezicht, is je buurjongen, is je neefje. De vrouwen aan de slag in de oorlogsindustrie, niet van een hopeloos gehoorzaam, plichtsgetrouw, oersterk, uitgestorven ras, zoals ze me altijd schenen, maar gewoon, het meisje dat je tegenkomt in de stad. Jij en ik. Modern, jong, dezelfde gezichtsuitdrukking, niet altijd charmant of vrouwelijk, maar Echt, levensecht. Dezelfde onzekerheden, ijdelheid, joligheid als ze de camera inkijken wanneer ze gefilmd worden.
Twee en zeventig jaar geleden is gelijk aan nu. Wat een schok. Niets is veranderd. U-Bot, bommenwerpers, telex, toen nieuw en revolutionair. Ruimtevaart, vliegende auto’s, iphone, nu nieuw en revolutionair. Dezelfde gebaren, bewegingen, knap, verdrietig, roekeloos, dapper, angstig, uitgelaten. Toen=Nu. Andere kleren, ander vervoer. Maar de zon is hetzelfde, de vogels vliegen net zo, de rivieren stromen net zo, de zee blijft even eindeloos. De mens blijft mens. Altijd en eeuwig strijdend, volgend en stekeblind.
