Het taoisme spreekt me wel aan.
Ik denk de simpelheid ervan, de eenvoud zo je wilt.
Ongecompliceerdheid. Mooi is dat.
Want we zijn zo ingewikkeld allemaal.
We denken eerst eens tien keer na, of het ons iets oplevert of dat het ons schaadt.
En wat een ander ervan vindt, ook heel belangrijk.
We weten meer dan ooit.
Er lijkt geen eind te komen aan de rits nieuwe kennis, over het heelal, de cel, ziektes, dna, de hersenen.
Zelfs gedachten kunnen we al ontcijferen met de huidige technologie, het is echt waar!
Wetenschappers hebben onlangs weten te ontcijferen over welke voorwerpen een proefpersoon droomde.
Je kunt het zo gek niet bedenken of iemand heeft het al gemaakt, bedacht, verzonnen.
Als je een science fiction film bekijkt, kun je er tegenwoordig gif opnemen dat de technische hoogstandjes uit deze film over pakweg 10 jaar geen science fiction meer zijn.
Ik krijg altijd het idee dat de film een soort voorbereiding is van de toekomst.
Mensen hebben een idee en projecteren dit, nu is het idee geboren en is het niet langer meer een idee. En weldra is het een feit.
Goed voorbeeld: ‘ beam me up, Scotty ’.
Men is werkelijk de mogelijkheid aan het onderzoeken om zich op deze manier te verplaatsen!!!
Allemaal geweldig en fantastisch.
Door schade en schande wijs geworden zeggen we vaak.
Want hoe meer we weten hoe wijzer we zijn.
Alleen blijkt dat niet echt uit ons leven.
Er is een grote economische crisis gaande, een ecologische crisis, een crisis in onszelf.
Ik denk toch graag terug aan mooie zomerdagen(en zó oud ben ik nog niet), waarin je samen ging zwemmen, en echte mensen ontmoette, en alleen bezig was met het zonnetje, en het water, het gras, de mensen om je heen. Geen afleiding van allerlei virtuele informatie op je Ipad , whatsapp berichten , zoals: ‘waar ben jij nu?’, ‘Ik lig nu hier’, ‘zullen we een afspraak maken?’, ‘kun je straks nog even hier langs gaan?’ en ga zo maar door. Geen face book posts over de laatste vakantie van die en die en de nieuwste aanschaf van een auto of een hond.
Nee, hooguit een boek, misschien een radio. Hoe het was hoorden ze wel als je thuis kwam, of helemaal niet.
Wat ze thuis aan het doen waren wist je niet. En die twee kwartjes om te bellen bewaarde je voor een noodgeval.
De vele mogelijkheden waren er niet, maar de noodzaak ervoor ook niet.
Ik ben niet tegen de vooruitgang , ik ben alleen voor diepgang.
We houden ons zoveel bezig met ‘meer’. En het is toch nooit genoeg.
Want hoeveel we ook weten, en hebben en kunnen, van binnen zijn we vaak arm, eenzaam, wanhopig op zoek naar vervulling in dingen en prestaties. We rennen van de ene activiteit naar de andere , verliezen ons in gadgets en elektronica, en ons brein ratelt maar door en staat nooit eens stil.
Het taoisme gaat over het leven volgens de tao, de stroom, in eenvoud en harmonie.
Volledig natuurlijk, zonder verzet, maar meegaand in wat zich aandient.
Niet verlangen naar steeds meer, maar gewoon spontaan doen wat in je natuur ligt, omdat dit nu eenmaal is wat je doet.
Wij zijn tegenwoordig veel te ingewikkeld voor die eenvoud, we zijn veel te moeilijk voor die simpelheid.
Simpel zijn is moeilijk voor ons.
Is dat niet ironisch?